Cześć, jestem tutaj nowa. W internecie poszukiwałam pomocy w związku z trudną sytuacją przez jaką przechodzę. Otóż jestem w związku od 3,5 roku. Patrząc wstecz uważam, że był to szczęśliwy związek. Jednak od 1, 5 roku mój chłopak zdiagnozował się i ma depresję oraz zaburzenia impulsywno - komoulsywne (z przewagą natrętnych myśli). Stara się funkcjonować w miarę normalnie, ciągle poszukuje odpowiedniego terapeuty. Przeraża go rozdrapywanie ran i skutki uboczne branych leków. Pomimo zniechęcenia ciągle szuka pomocy. Jednak problem tkwi w czymś innym. Otóż od czasu objawienia się jego choroby, między nami zaczęło się psuć. Generalnie poznaliśmy się na jednym z portali randkowych (badoo) i kiedyś moja koleżanka, która jest użytkownikiem tego portalu znalazła tam jego konto. Konto aktualne z nowymi zdjęciami. Zapytałam go wtedy co to ma znaczyć i stwierdził, że to tak dla lansu z nudów, a późnej już wgl wypalił, że to dlatego że go nie wspieram... Niby problem przegadany na 1500 sposobów, bo bardzo mnie to zabolało i poczułam się prawie tak jakby mnie zdradził. Pogodziliśmy się i postanowiłam dawać z siebie więcej i oboje zaczęliśmy na nowo pracować nad relacją, jednak od tamtego czasu nie mam już do niego kompletnie zaufania.. Oczywiście Kacper o tym doskonale wie.. Po tym incydencie okazało się, że podczas jednych z wakacji nie potrafił uszanować mnie i mojej obecności obok i zaczął rozglądać się, komentować i uśmiechać do wszystkich innych kobiet nie biorąc pod uwagę moich próśb, żeby z tym skończył bo mnie to boli. Oczywiście wyparł się, że wszyscy faceci tak robią, że nic się nie dzieje.. Ostatnio nie wylogował się z fb i weszłam na jego mesenger... Wiem, że to nie fajnie z mojej strony ale po takich akcjach mam niskie poczucie wartości i zerowe zaufanie.. Okazało się, że piszę z inną dziewczyna.. Pisał, że tęskni, że chce kupić jej prezent na święta, że po treningu przyjedzie i odwiezie ją do domku po pracy.. Zapytany stwierdził, że to przyjaciółka z którą poczuł więź i spotykają się czasem od pół roku. Kojarzył ja spod drzwi tego samego psychologa i zagadał jak wpadli na siebie w jakimś pubie. Nic mi o niej nie mówił bo bal się mojej reakcji.. Nic by mi o niej nie powiedział gdybym sama tego nie znalazła Prawda jest taka, że nie mieszkamy razem, (dwa osobne miasta oddalone od siebie o 50 km) i obecnie gdy tylko widzę go dostępnego na fb zastanawiam się czy jeszcze z nią pisze, czy już jej wszystko powiedział czy może się z nią umawia...? Postanowiłam włamać się na jego mesenger by sprawdzić czy tak jak mówił mi kilka dni temu nie utrzymuje kontaktów z przyjaciółką i zobaczyłam, że mnie znów okłamał.. pisali i planowali spotkanie.. Oczywiści pod wpływem emocji wszystko mu wyrzuciłam prosto w twarz i okazało się ,że to moja wina bo to ja włamałam się na jego konto i to przeczytałam, on po prostu chciał zakończyć przyjaźń z tą dziewczyna twarzą w twarz bo tak bardzo mu pomogła... To bardzo mnie boli bo tyle dla niego poświęciłam. Nie mogę przejść obok tego obojętnie. Kacper mówi mi że mnie kocha, że nie chce się rozstawać, że jest ze mną emocjonalnie związany i ja mu po raz kolejny wybaczam licząc na zmianę. A gdzie tylko nie spojrzę widzę, że mydli mi oczy. Wiem, że jak się czegoś szuka to się znajdzie i to prawda, ale jego zachowanie i cały bagaż doświadczeń spowodował u mnie to że nie potrafię czerpać radości z życia i wszędzie wietrze podstęp.. Od czasu mojego włamania się na jego messenger i tej kłótni nie widzieliśmy się i czasem on coś napisze, że tęskni.. nie wiem co z tym dalej zrobić...

WrześniaWiadomości Poznań, Wydarzenia PoznańUrząd miasta"Ja nie chce iść pod… Adrianna Jackowiak 29 lipca 2019, 10:44 Adrianna JackowiakOstatni dzień Powidz Jam Festiwal to koncert Krzysztofa Zalewskiego. Dobre to były brzmienia! Zapraszamy do zapoznania się z --> Krzysztof Zalewski: Nie staram się myśleć, że jestem zupełnie wyjątkowy. I tak jestem egoistąFACEBOOKDołącz do nas na Facebooku!Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!Polub nas na Facebooku!KONTAKTKontakt z redakcjąByłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?Napisz do nas!Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera Sensacja w świecie sztuki. Odkryto nieznany obraz Van Gogha powidz jam festiwalkrzysztof zalewski Komentarze Komentowanie artykułów jest możliwe wyłącznie dla zalogowanych Użytkowników. Cenimy wolność słowa i nieskrępowane dyskusje, ale serdecznie prosimy o przestrzeganie kultury osobistej, dobrych obyczajów i reguł prawa. Wszelkie wpisy, które nie są zgodne ze standardami, proszę zgłaszać do moderacji. Zaloguj się lub załóż kontoNie hejtuj, pisz kulturalne i zgodne z prawem komentarze! Jeśli widzisz niestosowny wpis - kliknij „zgłoś nadużycie”.Podaj powód zgłoszeniaSpamWulgaryzmyRażąca zawartośćPropagowanie nienawiściFałszywa informacjaNieautoryzowana reklamaInny powód Nikt jeszcze nie skomentował tego artykułu.

„Pilotów”, trzeci całkowicie polski musical na deskach Teatru Muzycznego Roma, oglądać można od siódmego października. Jest to zarazem pierwszy musical tego typu adresowany do dorosłego widza. Pomysłodawca przedsięwzięcia to wieloletni już dyrektor Romy, Wojciech Kępczyński. Odwołując się do historii własnej rodziny, stworzył opowieść o polskich pilotach wcielonych do Brytyjskich Sił Powietrznych, którzy brali udział w bitwie o Anglię w 1940 roku. Idąc na spektakl, wiedziałam jedynie, że jest w jakiś sposób powiązany z historią dywizjonu 303. Czy miałam wysokie oczekiwania? Chyba tak. W końcu to musical o Polakach, dla Polaków. I to musical robiony przez Romę, a ta zawsze była dla mnie wyznacznikiem jakości. Czy się nie zawiodłam? Na pewno należy docenić próbę przypomnienia Polakom chlubnej karty ich własnej historii, o której się zazwyczaj nie mówi. Halo, kto z Was słyszał na lekcjach historii o tym, że polscy piloci przyłożyli się do angielskiego zwycięstwa nad Niemcami? Ja nie. Dlatego zawsze będę popierać mówienie o naszej historii w ten właśnie sposób – z dumą, ale bez niepotrzebnego padania na kolana. Za to twórcom „Pilotów” należą się brawa. Pod względem realizacyjnym „Piloci” stoją na niezaprzeczalnie wysokim poziomie. Możemy w nich obejrzeć blisko pięćset przepięknych kostiumów – przebrań estradowych (główna bohaterka jest aktorką kabaretową), codziennych strojów warszawiaków, mundurów polskich, niemieckich, angielskich. Zrobiono doskonały użytek z największych w Polsce ekranów estradowych, na których obejrzeć możemy sceny walk lotniczych. Skoro musical był o pilotach (teoretycznie, ale o tym za chwilę), nie mogło zabraknąć samolotu. Replika „pana Hurricane’a” była naprawdę zachwycająca. Podobnie jak scena samochodowa, podczas której niesamowite stare auto nie tylko poruszało się po scenie, ale dzięki ekranom widz miał wrażenie, że naprawdę mijało drzewa, zjeżdżało z pagórków i podskakiwało na wybojach. Podczas sceny zestrzelenia samolotu polskiego pilota zadbano nawet o to, by nastąpił autentyczny wybuch, a w zdezorientowane pierwsze rzędy uderzył podmuch ciepła. Widzą zaprezentowano także oryginalne przemówienie Hitlera, wydobyte z archiwów Polskiego Radia. Każdy, kto mnie zna, wie, że kocham musicale i naprawdę łatwo mnie w tej materii zadowolić. Dlatego z żalem muszę stwierdzić, że na tym plusy „Pilotów” się kończą. Dlaczego? Musical o tytule „Piloci” wcale nie jest o pilotach. Upchnięto tam wszystko – romans, wątek konspiracji, motyw teatru w teatrze, archetyp sprzedawczyka, który w każdej sytuacji sobie poradzi, konflikt między „starą” a „nową” miłością. Losy tytułowych pilotów sprowadzają się do dostania się do Anglii, szkolenia, popijania w barach z dziewczynami, szpitala albo śmierci. Nie do końca też wiadomo, czy bohater ma tu być zbiorowy (czterech tytułowych pilotów), ale w tym wypadku zbyt rozwinięty został wątek Niny. Jeśli natomiast bohaterami mieliby być obecni na plakacie Nina i Jan, cóż Jana wyróżnia spośród innych pilotów? To, że wyjeżdżając z Polski, był zaręczony i zakochany? Jeśli to musical o nieszczęśliwej miłości, to dlaczego nosi tytuł „Piloci”, skoro przyjaciele Jana są tylko nieszczególnym tłem? Miałam też z „Pilotami” inny problem. Muszę przyznać, że nieco razi mnie opowiadanie o wojnie w sposób wesoły. Kiedy dochodzi do tego jeszcze sytuacja, gdy właściciel teatru w spektaklu wita oficera niemieckiego, a widz Romy wcielony w widza z tamtych czasów klaszcze na przywitanie lub gdy polski lotnik ginie, a zaskoczeni widzowie nagradzają brawami eksplozję, w której przecież właśnie zginął człowiek… odczuwam dyskomfort. Po prostu kłóci mi się to ze sobą. Nic nie poradzę. Wreszcie kilka słów o tym, co jest najważniejsze dla musicalu. Muzyka. W „Pilotach” usłyszymy dwie i pół godziny muzyki, ponad trzydzieści utworów. Utworów, z których żaden, absolutnie żaden, nie pozostanie w pamięci. Najnowsza produkcja Romy nie zaprezentowała nic, co na dekady mogłoby się zagnieździć w pamięci widzów. Nic na miarę „Dzień dobry, dzień dobry” czy „Słuchaj, kiedy śpiewa lud”. Piosenek, które kojarzą nawet osoby nielubiące musicalu. Ostatecznie „Pilotów” pogrążyło w moich oczach jednak zakończenie. Było tak melodramatyczne i kiepskie, że aż zęby bolały. Wiem, wiem, powiecie, jeśli jesteś taka mądra, wymyśl lepsze. Proszę bardzo, wedle życzenia. Na kolanie: ginie Nina, której udział w konspiracji zostaje odkryty, ginie Jan, Jan żeni się z Alice, widzi występ Niny, ale wychodzi z żoną, Nina ginie w Normandii podczas bombardowań, zatem niejako z ręki Jana. Ale to, co otrzymaliśmy… Trochę brakuje mi słów. Chociaż nie. T. dobrze to podsumował. Stwierdził mianowicie, że w ostatniej scenie na bohaterów powinien wyskoczyć japoński oficer z okrzykiem bojowym „banzai” i nabić wszystkich na bagnet. Tak, to za kończenie było AŻ TAK ZŁE. Niemniej jednak, uważam, że „Pilotów” warto obejrzeć. Może choćby po to, by wyrobić sobie własne zdanie.

Idiomy Angielskie. Opanuj 100 najczęściej używanych zwrotów, dzięki czemu wzniesiesz się na wyższy poziom komunikacji.

ja nie chce isc pod wiatr pobierz